روز پنج شنبه اول اردیبهشت 1396
از دو سه روز قبل توی فضای مجازی با سحرم آشنا شدم......
تا
رسید به پنج شنبه که قرار بود فرداش برم جنوب
بدجوری دلم میخواست قبل از رفتن برای یه تایم کوتاه هم
که شده سحر رو
ببینم.......حس خیلی خوبی بهش داشتم
از
اون حسهای نابی که به آدم انرژی میده ......
به
خاطر تجربیات تلخ گذشته اینبار دست به دامن خدا شدم
گفتم خدا جووون قربونت برم اگه این حسی که به سحر دارم
واقعیه
و سحر و من میتونیم با همدیگه خوشحال باشیم
خودت یه کاری کن که امروز فبل از رفتن یه بار ببینمش......
خدا
جون نخواه که اگه اینطوری نیست نه من نه سحر
الکی اذیت نشیم این وسط......اینو گفتم و شروع کردم به
ساختن استیکری که شب گذشتش
قولش رو به سحر داده بودم
و وقتی تموم شد براش فرستادم و یه مقداری با هم صحبت کردیم....
با
اینکه زیاد امیدوار نبودم یهویی همه چیز فراهم شد
و اوکی شد که ببینیم همدیگرو عصر پنج شنبه......
فقط
میتونم بگم واییییییی از قدرت خدااااااا که اگه بخواد چیزی بشه
میشه و اگه نخواد هم به هیچ وجه نمیشه........
ساعتها
تا عصر به کندی گذشتند و بالاخره من و سحر دیدیم همدیگرو
..........واقعا راست میگن که مهم ترین حرفها رو اصلا نمیشه گفت و باید این
حرفها رو با نگاه رد و بدل
کرد.......توی اون فرصت
کوتاه که سحر رو برسونم نزذیکای خونشون .....حرف زدیم....
از
همه چیز و همه جا......اما این حرفها هیچ کدوم به حرفهایی
که نگاهامون با هم زد ربطی نداشت........
خلاصه
که توی راه برگشت همش سحر جلوی چشمام بود
و هر وفت میخواستم که
تصویر
قشنگش برام واقعی تر بشه یه نفس عمیق با تمام وجود میکشیدم
این باعث میشد بوی خوب
عطری که از سحرم تو ماشین مونده بود
رو بیشتر حس کنم و تصویرش جلوی چشمام واضح تر بشه
.........وای که قشنگ تر از اون حس توی اون لحظه نداریم
خدایااااااااااا فقط میتونم بگم شکرت که بالاخره من رو هم دیدی
و پاداش صبر و حوصله و کج
نشدن مسیرم حتی توی سخت ترین
لحظه ها رو بهم دادی
